50 jaar
Onafhankelijkheid – Special
Kathleen
Ferrier
“Reflectie,
bezinning en vertrouwen in eigen kracht”
Vijftig jaar na de onafhankelijkheid van Suriname
spreekt oud-Tweede Kamerlid Kathleen Ferrier met warmte, trots en bedachtzame
reflectie over wat 25 november 1975 voor haar betekent — als dochter van de
eerste president van Suriname, als politica, en als lid van een familie die
diep geworteld is in de geschiedenis van het land.
Voor Ferrier is de onafhankelijkheid niet alleen
een historische gebeurtenis, maar een persoonlijke mijlpaal die de idealen van
haar ouders belichaamt: vertrouwen in het Surinaamse volk, en het geloof in de
kracht van zelfstandigheid.
“Voor mij
betekent de zelfstandigheid van Suriname veel — historisch én persoonlijk”
Ferrier groeide op in een gezin waarin geloof in
Suriname centraal stond. Haar ouders, Edmé Vas en Johan Ferrier, beiden
invloedrijke figuren in de aanloop naar de onafhankelijkheid, zagen de toekomst
van Suriname als een verantwoordelijkheid die gedragen moest worden door het
land zelf.
“Mijn beide ouders hebben altijd een rotsvast
vertrouwen gehad in het eigen kunnen en de eigen kracht van de Surinaamse
bevolking.”
Haar vader, Johan Ferrier — de eerste president
van het onafhankelijke Suriname — was mede-initiatiefnemer van de politieke
beweging Baas in Eigen Huis, die de weg plaveide voor het streven naar
autonomie. De onafhankelijkheid van 25 november 1975 betekende voor hen het
sluitstuk van een lang, intens en soms moeizaam proces.
“Dus voor ons als familie was 25 november ook het
eindpunt van een lang proces.”
Een Suriname
in feeststemming — en in bezinning
Ferrier bevindt zich op dit moment zelf in
Suriname. Ze vertelt hoe het land bruist van de activiteiten rondom het
vijftigjarig jubileum: festivals, panelgesprekken, radioprogramma’s,
herdenkingen. De sfeer is feestelijk, maar ook serieus.
Deze week schoof ze aan bij een live-uitzending
van radiozender ABC, waar luisteraars werden gebeld die precies op 25 november
1975 zijn geboren — Surinamers die letterlijk even oud zijn als de republiek
zelf.
“Ik vind het indrukwekkend hoe zij allemaal
zeiden hun 50e verjaardag te willen benutten voor reflectie en bezinning: wat
is er goed gegaan en wat niet? Wat heb ik geleerd voor de komende jaren?”
Die houding, zegt Ferrier, is precies wat het
land nu nodig heeft.
“Dat moment van reflectie en bezinning wens ik de
zelfstandige Republiek Suriname ook toe: wat is goed gegaan in die vijftig
jaar, en wat mag nooit meer gebeuren?”
Een land met
potentie — en een opdracht aan de toekomst
Als Ferrier vooruitkijkt, spreekt ze niet in
sombere termen maar in mogelijkheden. Suriname bezit een schat aan natuurlijke
rijkdommen, een diverse bevolking en een strategische ligging in de regio. De
vraag is niet of Suriname potentie heeft — maar hoe het die potentie benut.
“Mijn innige wens is dat Suriname de komende
jaren het welvarende land wordt dat het kan zijn, waarin de rijkdommen ten
goede komen aan de hele bevolking.”
Volgens haar moet Suriname blijven investeren in
goede bestuurssystemen, regionale samenwerking en de ontwikkeling van menselijk
kapitaal. Maar even belangrijk is de rol van de diaspora, die wereldwijd een
krachtige bron van kennis, talent en betrokkenheid vormt.
“Mijn innige wens is dat Surinamers, waar ook ter
wereld, constructief blijven samenwerken aan de opbouw van dit prachtige, rijk
gezegende land.”
Erfenis,
idealen en de kracht van verbondenheid
Ferriers woorden dragen de echo van een familie
die het land heeft gediend en gevormd. Maar ze spreken vooral tot de toekomst —
een toekomst die volgens haar begint met eerlijkheid over wat goed ging en met
moed om te verbeteren wat misging.
Vijftig jaar onafhankelijkheid is voor haar geen
eindpunt, maar een mijlpaal van reflectie. Een moment om terug te kijken, maar
vooral om een nieuwe koers te bepalen.
.JPG)
