50 jaar
Onafhankelijkheid – Special
Frank Kanhai:
“Twee landen,
één ziel”
Vijftig jaar na de onafhankelijkheid van Suriname
blijft de historische dag van 25 november 1975 diepe sporen nalaten in het
leven van duizenden Surinamers in Nederland. Eén van hen is Frank Kanhai, die
als twaalfjarige jongen zijn land verliet op het moment dat Suriname de stap
naar zelfstandigheid zette. Zijn herinneringen, zijn twijfels en zijn hoop
vormen een verhaal dat symbool staat voor een generatie die tussen twee
werelden volwassen werd.
“De
onafhankelijkheid… het raakte mij diep”
Wanneer Kanhai terugdenkt aan 1975, ziet hij niet
alleen de feestvreugde en de trots van een jonge republiek. Hij ziet ook het
andere beeld: de koffers in de woonkamer, de stilte aan de eettafel, het besef
dat er een keuze gemaakt moest worden.
“We moesten kiezen: Surinamer worden, of de
Nederlandse nationaliteit behouden. Mijn familie koos voor Nederland — uit
zorg, uit liefde, uit hoop voor de toekomst.”
Het gezin vertrok, zoals zovelen, in een tijd
waarin onzekerheid en verwachtingen hand in hand gingen. De jonge Frank merkte
al snel dat de overstap meer betekende dan een nieuwe nationaliteit.
“In Suriname leefden we dicht bij elkaar. In
Nederland raakten we verspreid. Afstanden vervingen nabijheid, en heimwee werd
een metgezel.”
Dankbaarheid in een nieuw thuis
Toch spreekt Kanhai zonder wrok. Zijn stem
verzacht wanneer hij over zijn moeder vertelt.
“Ik ben mijn alleenstaande moeder oneindig
dankbaar. Haar moed gaf mij kracht. In Nederland heb ik kansen gekregen — en
ook zelf gecreëerd.”
Zijn moeder en oma vonden uiteindelijk hun
laatste rustplaats in Nederlandse bodem. Zijn eigen zoon werd er geboren.
Nederland werd thuis. Maar Suriname bleef méér dan een herinnering.
“Suriname blijft mijn land van herkomst. De
onafhankelijkheid kwam te snel. Er hadden betere afspraken gemaakt moeten
worden. Nederland en Suriname delen een geschiedenis die ons voor altijd
bindt.”
Wat betekenen
vijftig jaar onafhankelijkheid?
Voor Kanhai ligt het antwoord niet alleen in
cijfers, politieke analyses of economische rapporten. Het ligt in de mensen die
tussen twee landen bewegen en een dubbele identiteit dragen.
“Suriname is een land van schoonheid en kracht.
Maar onafhankelijkheid betekende ook dat families uit elkaar werden gerukt. Wij
die in Nederland wonen, dragen het verhaal van beide landen in ons hart.”
De kern voor hem is verbinding — toen, nu en in
de toekomst.
“Onze taak is niet om te kiezen tussen twee
werelden, maar om ze dichter bij elkaar te brengen. Onze kennis, ervaring en
warmte kunnen we inzetten voor de volgende generaties.”
Vrijheid
vraagt verantwoordelijkheid
Onafhankelijkheid was volgens Kanhai geen
loslaten, maar een nieuwe vorm van samenleven.
“Het was het begin van een nieuw hoofdstuk, geen
einde van een band. Vrijheid vraagt verantwoordelijkheid — om elkaar te
begrijpen, te steunen en samen te groeien.”
Vijftig jaar later wil hij vooral vooruitkijken.
“Wat kunnen wij betekenen voor onze kinderen en
kleinkinderen? De toekomst van beide landen hangt ook af van wat wij nú doen.”
Een
persoonlijke missie voor de toekomst
Met zijn pensioen in zicht wil Kanhai graag iets
terugdoen voor zijn geboorteland.
“Ik hoop dat ik, als ik over een paar jaar stop
met werken, een maatschappelijke bijdrage kan leveren aan Suriname. Mijn moeder
leerde mij: deel je geluk met anderen. Dat is mijn leidraad — in Nederland, in
Suriname, in het leven.”
“Kies liefde.
Vertrouw elkaar. Blijf verbonden.”
Aan het einde van zijn verhaal keert hij terug
naar de wijsheid van de vrouw die hem het fundament gaf waarop hij zijn leven
bouwde.
“Mijn moeder, geboren in Saramacca, leerde mij
dat liefde en het delen van je geluk de ware kracht van het leven zijn.”
Hij verbindt haar boodschap met twee belangrijke
zinnen: één uit het Surinaamse volkslied — “Hoe wij hier ook samen kwamen…”
— en één uit de Nederlandse Grondwet, artikel 1, dat gelijke behandeling
garandeert.
Die combinatie, zegt hij, is de sleutel tot een
gezamenlijke toekomst.
“Als we die waarden vasthouden, zie ik een mooie
toekomst voor onszelf, voor onze gemeenschap en voor ons nageslacht. Het leven
kan werkelijk prachtig zijn, als we het elkaar gunnen.”
Twee landen,
één ziel
In de woorden van Frank Kanhai klinkt zowel
weemoed als hoop. Zijn verhaal weerspiegelt een halve eeuw zoeken naar balans,
identiteit en verbondenheid.
Suriname en Nederland: twee landen met een
gedeelde geschiedenis, verbonden door mensen zoals hij.
“Mensen kunnen grenzen trekken, maar in onze
harten blijven wij één.”
.JPG)
